Dag 34 - Op weg naar Kampala!

Donderdag 21-8-2014, dag 34!

(Ten eerste even dat ik ook vandaag nog geen foto's kan plaatsen van Murchison Falls en het Wildpark.. Ik heb mijn SD-kaartje niet bij de hand waar de foto's op staan.. Morgen zet ik ze erop!)

Zo, de laatste keer goedemorgen vanuit Hoima! 
Om 11:00 uur moesten we bij de koninkrijkszaal zijn, vanaf hier zouden we met een taxibusje naar Kampala rijden. Maarja, Wesley en ik moesten natuurlijk echt alle spullen pakken omdat we ook in Kampala blijven. Alle koffers volgepropt, hele huisje opgeruimd en schoongemaakt, uitzoeken, puzzelen enz. We hadden ook nog wat eten over van wat we uit Nederland hadden meegenomen. Aangezien we in Kampala geen eten meer hoeven te maken, hebben we grotendeels alles in het huisje van Arno en Myrka gelaten. (Dus bij deze Arno en Myrka, jullie hebben nu wat hamblokjes, tonijn in blik, pakjes slagroom, honing, bouillonblokjes enz. in jullie huisje liggen, scheelt toch weer een beetje. ;)
We hadden ook nog 1 pakje over met 6 braadworstjes. Ik heb deze lekker nog even gebakken en in stukjes gesneden om mee te nemen voor onderweg. Ook de overgebleven oude en jonge kaas en metworst heb ik in blokjes gesneden en in een bakje gedaan om mee te nemen. 
Ik weet niet of ik gisteren al had verteld dat ik Jackfruit van Talemwa (nee ik weet idd niet precies hoe je zijn naam schrijft) had gekregen? De laatste dat we bij hem thuis waren geweest had ik verteld dat ik Jackfruit zo lekker vind. Hij zei dat hij me de volgende dag wel een stuk zou langs brengen. Maar aangezien ik dan nog in Murchison Falls zou zijn, zou het langs brengen voor ik terug was. Maar inderdaad! Anna had een stuk Jackfruit gekregen van hem voor mij, die ze vervolgens in mijn koelkast had gestopt. Wauw, wat een heerlijke verassing! Ik heb meteen de helft opgegeten! De andere helft heb ik deze ochtend dus klaargemaakt om mee te nemen. Dus alle eetbare stukjes eruit gepeuterd en meegenomen.

Uiteindelijk vlug, vlug, vlug nog de laatste dingetjes inpakken en opruimen en om 10:30 uur naar de poort, want Anna had al geregeld dat er 3 ''Boda boda's'' staan om ons mee te nemen met al onze, maar ook Mark en Petra's, bagage.De ''Boda's'' waren echt helemaal volgestouwd haha! Ik heb hier dus een foto van gemaakt met mijn mobiel, maar ik krijg op de een of andere manier de foto's van mijn mobiel niet op de laptop.. Dus je zal moeten wachten tot we terug in Nederland zijn, tenzij hij het misschien toch weer doet binnenkort.

Eenmaal bij de zaal waren er heel veel mensen/broeders en zusters die aan het wachten waren op de taxibusjes, maar alleen nog geen Talemwa te vinden.. Hij zal toch wel komen?? Maar gelukkig precies op dat moment kwam hij aangelopen. Het is een beetje een rustige jongen die niet veel zegt, maar je kon zien dat hij enthousiast was om mee te gaan. 
Toen we allemaal in het busje stapten kwamen we erachter dat er meer personen dan stoelen waren.. In beide busjes konden 14 personen, maar wij zaten erin maar 18 man! 
We waren al helemaal bang dat het echt omeunig ging  stinken in de auto aangezien de mensen niet echt heel fris ruiken hier.. Maar alle raampjes waren open dus het waaide moor door! Maar toch he.. zijn 3 tot 4 uur rijden echt niet fijn zo schouder tegen schouderl

De hele weg hebben we gezellig gekletst en lekker gesnaaid. Mark en Petra lieten wat koekjes door de auto gaan, ik de worstjes en een bakje pindaatjes. Ze waren er echt heel erg blij mee, dat we ze dit aanboden. Ik hoorde van Petra dat er ook een paar broeders en zusters zijn die niet naar het congres kunnen vanwege de kosten voor vervoer en slaapplek daar.. Echt rot..

Onderweg heb ik alvast een smsje gestuurd naar Mirjam (de Nederlandse vrouw, die hier getrouwd is en woont, waar we bij blijven overnachten in Kampala) dat we onderweg zijn. Punt was alleen dat ze dacht dat we bij hun Compound in Kampala werden afgezet, maar dit was niet het geval, we reden mee naar het stadion met de rest. Dus uiteindelijk met Mirjam gebeld en haar gezegd dat we waarschijnlijk wel met de taxi kunnen overleggen dat hij ons 4'en nog verder brengt naar de Compound. Maar.. de taxi wilde niet door de drukke stad heen.. Dus uiteindelijk Henry gebeld, Mirjam's man, om te overleggen wat we nu moesten doen. Henry zei dat hij ons wel op kon halen. Dus zijn we even ergens in de schaduw gaan zitten om op Henry te wachten. Hij moest van ver komen dus hebben we ongeveer een uur moeten wachten.

Daar was Henry dan! Alleen.. met een heel klein autootje.. Hij wist niet dat we zoveel bagage bij ons hadden, anders was hij met een andere auto gekomen. Zover er wat in de achterbak paste hebben we daar zoveel mogelijk ingestopt. Alleen kon de klep niet dicht dus heeft Henry de klep vastgemaakt met een touw. De rest van de koffers en tassen moesten we allemaal op schoot nemen. Mark met een koffer tussen zijn benen en een tas op schoot voorin, Wesley en ik met grote Backpack tas op schoot en daarbovenop beide een rugzak en Petra met een grote koffer op schoot. De koffer bij Petra op schoot was alleen zo groot dat hij tot boven haar hoofd kwam, ze kon dus niks maar zien.. Ze kon nog net langs de koffer heen kijken naar buiten voor wat frisse lucht haha! Na een uur rijden kreeg ik alleen echt slaap in mijn voeten door al dat gewicht pff! Haha voorbijkomende mensen keken ons ook echt lachend aan met al die koffers in zo'n klein autootje haha!

Eenmaal op de compound ontmoette we de 3 kinderen van Henry en Mirjam, 2 dochters: Jovia en Francina, en 1 jongere zoon: Grace. We kregen van Henry meteen een biertje als welkomstdrankje, heerlijk!
Daarna kregen we onze kamers aangewezen, Mark en Petra hadden natuurlijk hun eigen huisje en Wesley en ik sliepen bij Henry en Mirjam in huis. Alleen dit keer niet samen maar apart. Het huis heeft 2 ingangen naast elkaar, de linkerdeur is echt het huis zelf en via de rechter deur kom je bij de kamers van Jovia en Francina, badkamer, ruimte om te wassen en een logeerkamer. Wesley sliep bij Grace op de kamer en ik sliep in de logeerkamer. Ik moest wel even wennen aan het feit dat ik nu dus alleen slaap, ook omdat ik dat gewoon niet had verwacht. Maarja, ook wel weer lekker, eigen bed, eigen kamer, geen rommel van Wesley :P

De compound hier is een heel stuk kleiner dan die in Hoima. Ze leven nog niet zo heel erg lang in Kampala dus ze zijn nog aan het opbouwen. Maar in Hoima was het wel echt een mini paradijsje dus dat was gewoon echt fantastisch. Wel even een omschakeling dus. Op deze compound staat niet zoveel natuur.

Na me even gedoucht te hebben en mijn spullen in mijn kamer te hebben gezet, gingen we eten. Ik leerde nu ook Mirjam kennen! Wel gek als je iemand elke keer via de mail spreekt en nu dan eindelijk ook ontmoet.
We aten een gerecht met ook een soort patat, maar dan van de zoete aardappelen die ze hier heel veel verbouwen in Uganda.
Tijdens het eten vertelde Mirjam allemaal verhalen en ervaringen over hier in Uganda. Ze vertelde dat ze een fulltime baan heeft maar daarnaast ook nog pioniert!! Ze gaat elke ochtend om 6:00 uur de deur uit en is rond 8 of 9 uur vaak terug. Pfff! Ik vroeg me af hoe je dan elke maand aan 70 uur velddienst komt. Ze vertelde dat ze vaak een langere reis naar haar werk maakt dus al heel vaak allemaal mensen tegenkomt onderweg. Ze komt heel vaak in gesprek met ze en uiteindelijk ook heel vaak over de bijbel en religie. Ze kan ook traktaatjes achterlaten tijdens het boodschappen doen en overal waar ze ook maar loopt. Vaak komen hier leuke gesprekjes uit vertelde ze en gesprekjes lopen uit in studies en studies lopen weer uit in het worden gedoopt en één van Jehovah's getuigen te zijn! Ze heeft echt al met meerdere mensen kunnen studeren die uiteindelijk ook één van Jehovah's getuigen zijn geworden!
Wanneer ze weer een keer in Nederland komt gaat ze ook eigenlijk niet zo graag in de velddienst, de meeste mensen zijn niet thuis en als ze thuis zijn willen ze niet horen wat je te vertellen hebt en sturen ze je vaak meteen weer weg. Ze gaat veel liever in de velddienst in Uganda, wat ik me nu dus ook goed kan voorstellen! Er is hier zoveel behoefte! Je bent er hier gewoon echt bruikbaar voor.

Na het eten kregen we een schaal met allemaal kleine zoete banaantjes, echt heel erg lekker! Ondertussen bespraken we de planning voor morgen ivm het congres. We willen om 06:30 uur weg. Om 06:00 uur kunnen we komen ontbijten in onze pyjama ofzo om te ontbijten maar ook onze lunch alvast klaar te maken. We konden brood pakken, banaantjes, eitjes enz. Klinkt goed!

Ik zit nu dus op bed mijn blog te schrijven om 23:15!
Toen we hier aankwamen moest ik wel zeggen dat ik het eigenlijk ook niet erg had gevonden om al naar huis te gaan.. Natuurlijk weer een hele omschakeling naar een andere plek, andere mensen, andere situatie enzo.. Daarbij mis ik mijn familie en vrienden en thuis ook gewoon heel erg. Maar ik ga hier nog even 2 hele mooie weken van maken! :)

P.S. Talemwa is op dit moment samen met een hele groep andere broeders en zusters bij het stadion, hier is een slaapplek waar ze tijdens het congres verblijven. Een broeder uit onze gemeente in Hoima, broeder Mandera, zorgt voor Talemwa :) Wij zien hem morgen weer.

Ik ga nu snel slapen terwijl ik op de achtergrond een koe hoor loeien ergens in de verte.
Bedankt weer voor het lezen en de groetjes vanuit Kampala!